142 تئیی اَدل دائمی و تئیی شَریَت راست اِنت.
تئیی پرمان تان اَبد په اَدل اَنت، منا سرپدی بدئے که زندگ بمانان.
او هُداوند! تئو نزّیکّ ائے و تئیی سجّهێن هُکم راست اَنت.
تئیی سجّهێن هبر راست اَنت و تئیی سجّهێن آدلێن هُکم اَبدمان.
هُداوندئے تُرس پاک اِنت و تان اَبد پایدار. هُداوندئے پرمان برهکّ اَنت و سَرجمیا اَدل،
تئیی اَدل و راستی بُرزترێن کۆهانی ڈئولا اِنت و اِنساپ، مزنێن جُهلانکیانی. او هُداوند! تئو ائے که انسان و هئیوانئے رَکّێنۆک ائے.
په تئیی کئوم و تئیی پاکێن شهرا هپتاد هپتگ گیشّێنگ بوتگ که سَرکشّی بکُٹّیت، گناه هلاس ببنت، کُربانیگ کنگ و گناهانی تاوان پُرّ کنگ ببیت، اَبدی اَدل بَرجم ببیت، شُبێن و پئیگمبری مُهر جنَگ ببنت و چه سجّهێنان پاکترێن جاگه رۆگن پِر مُشگ ببیت.
اِشان گۆن راستیا پاک و پَلگار کن، تئیی هبر راستی اِنت.