140 تئیی هبر پاک و پَلگار اَنت و تئیی هزمتکارا دۆست اَنت.
تئیی سجّهێن رهبندانی راستیا مَنّان، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.
چه تئیی هُکمان شادمان آن، که منا دۆست اَنت.
هُداوندئے هبر اَسیل و بےائیب اَنت، نُگرَهئے پئیما که چه کورها در آتکگ و هپت رندا پاک و سَلّه کنگ بوتگ.
او هُداوند! تئو اِشان نگهپانیَ کنئے، تئو اے دابێن مردمانی نیاما اِشانی پُشت و پناهَ بئے.
هئو! هُدائے راه تمان و کاملێن راهے، هُدائے هبر بےائیب اَنت، په هرکَسا که آییئے گوَرا پناهَ زوریت، اِسپرے.
هُداوندئے رهبند راست اَنت و دلا شادانَ کننت. هُداوندئے پرمان پاک اَنت و چمّان رُژناگَ کننت.
گڑا، شَریَت پاک اِنت، هُکمی هم پاک و نێک و آدل اِنت.
اگن هما کارانَ کنان که کنگِشَ نلۆٹان، گڑا مَنّان که شَریَت شَرّ اِنت.
وتی دِل و دَرونا، چه هُدائے شَریَتا شادان آن،
نون که هُداوندئے نێکی و مهربانیئے تامۆ چَشتگ، نۆک پێدا بوتگێن نُنُّکانی پئیما په پاک و روهانیێن شیرا شدیگ ببێت تانکه چه همِشیا دێم په وتی رَکّگا رُدان ببێت.
چێا که پێشگۆیی چه انسانئے اِراده و واهگا ڈنّ اِنت، پاکێن روه مردمانی دلا نِشتگ تان چه هُدائے نێمگا هبر بکننت.