132 دێما گۆن من ترّێن و منی سرا رهم کن، انچُش که تئو مُدام گۆن وتی نامئے دۆست دارۆکانَ کنئے.
او هُداوند! هما وهدا که وتی مردمانی سرا رهمَ کنئے، منا مشَمۆش. منی کِرّا بیا و منا برَکّێن
وتی هزمتکارا وتی مِهرئے هسابا بچار و وتی هُکمان منا سۆج دئے.
وتی دێما گۆن من بکن و منا رهمت ببَکش، چیا که من بێکَس و سِتَم دیستگێنے آن.
منی رنج و سکّیان بچار و سجّهێن گناهانُن ببَکش.
اَلّما، تئو، او هُداوند، پهرێزکاران برکتَ دئیئے و آیان گۆن وتی مِهر و رهمتا اِسپرئے پئیما نگهپانَ بئے!
مهلوکا باوَر کرت. وهدے آیان اِشکت که هُداوندا مئے نێمگا دلگۆش کرتگ و مئے بزّگیای دیستگ، په ادب سرِش جَهل کرت و پرستش کنگا لگّتنت.