110 بدکاران په من دامے چێر گێتکگ، بله من چه تئیی رهبندان نٹگلتگان.
ترا په سِتک و دل شۆهازَ کنان، منا مئیل که تئیی هُکمانی راها یله بکنان.
تئو گُروناکێن مردمان هکّلَ دئیئے، هما نالت بوتگێنان که تئیی هُکمانی راها یلهَ کننت.
گُروناکێن مردم منا دائما کَلاگَ بندنت، بله من تئیی شَریَتا یلهَ نکنان.
گُروناکێن مردم په من کلَّ کۆچنت، تئیی شَریَتئے هلاپا.
منا چه زمینئے سرا گار و گُمسار کنگی اَتنت، بله من تئیی رهبند یله نداتنت.
بدکار منی تباهیئے ودارا اَنت، بله من تئیی پرمانانی نێمگا چاران.
گُروناکان په من دام چێر گێتکگ، دامی چمّگ. منی راها تَلکِش چێر کرتگ. اۆشت...
منا چه هما داما برکّێن که بدکاران چێر گێتکگ، چه آیانی تَلکا.
بله من کرّێئے پئیما آن که نهاِشکنت و گنگێئے پئیما که بێتئوار اِنت.
او هُدا! منی دل مُهر اِنت. منی دل مُهر اِنت و سئوت و سازَ جنان.
نون وهدے دانیال سهیگ بوت که چُشێن پَرمانے دَسهَتّ کنگ بوتگ، وتی لۆگئے هما بُرزی کۆٹیا شت که دریگی دێم په اورشَلیما پَچَ بوتنت و اَنچۆ که مُدام کرتگاَتی، رۆچے سئے رندا کۆنڈانَ کپت، دْواییَ کرت و وتی هُدائے شُگریَ گپت.