11 من تئیی هبر وتی دلا اَمبار کرتگاَنت که تئیی هلاپا گناه مکنان.
هما که واهگی گۆن هُداوندئے تالیما اِنت و رۆچ و شپ آییئے تالیمئے سرا پِکرَ کنت.
تئیی شَریَت منا چۆن دۆست اِنت، سجّهێن رۆچا همِشیئے پِگرا آن.
وتی هزمتکارا چه گُروناک و پُرکِبرێن کار و کِردان بدار، مئیل که منی سرا بالادست ببنت. هما وهدا تمان و بےائیبَ بان و چه هر مزنێن گناها پاک.
هُداوندئے شَریَت آییئے دلا اِنت و پادیَ نلَکُشنت.
او منی هُدا! اَرمانُن تئیی لۆٹ و واهگئے سَرجم کنگ اِنت، تئیی شَریَت منی دلا اِنت.“
بله مَریما اے سجّهێن هبر، وتی دلا داشتنت و اِشانی سرا باز پِگر و هئیالیَ کرت.
ایسّا گۆن آیان پدا ناسِرَها شت و آیانی سجّهێن هبری گپت و مَنِّتنت. آییئے ماتا اے سجّهێن هبر، وتی دلا داشتنت.