2 که هُداوندئے مِهر په ما سکّ باز اِنت و آییئے وپاداری اَبدمان. هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.
چێا که همینکس که آسمان چه زمینا بُرز اِنت، آییئے مِهر په هما مردمان که هُدائے تُرسِش دلا اِنت همینکس باز اِنت.
هماییئے سرا که زمین و آسمانئے جۆڑ کنۆک اِنت و دریا و هر چے که دریایا هست، هماییئے سرا که تان اَبد وپادار اِنت،
مِهر و وپاداری یکدگرا دُچارَ کپنت، اَدل و اێمنی یکدومیا چُکّنت.
هُداوندئے مِهرا تان اَبدَ نازێنان چه وتی زبانا، تئیی وپاداریئے کِسّها سجّهێن نسلان سرَ کنان.
ایسّایا گوَشت: ”راه من آن، راستی من آن و زند بَکشۆک هم من آن. کَسّ پتئے کِرّا سر بوتَ نکنت، اگن منی راها مرئوت.
اے هما اِنت که چه آپ و هۆنا آتکگ، بزان ایسّا مَسیه، تهنا چه آپا نه، چه آپ و هۆنا. اے روه اِنت که گواهیَ دنت، چێا که روه راستی اِنت.