آ وهدا ایسّایا گوَشت: ”او منی پت، زمین و آسمانئے هُدابند! ترا ستا کنان و ساڑایان که تئو اے راز و هبر چه زانتکار و هۆشمندان چێر داتنت و کۆدکانی سرا پَدّر کرتنت.
شمئے پَرمانبرداریئے تئوار و آواز سجّهێنانی نیاما پرُشتگ و من چه شما شادمان آن، بله چه شما لۆٹان که په نێکێن کاران دانا و هۆشمند ببێت و چه سِلّێن کاران پاک و ساپ بمانێت.