4 هُداوندئے نامُن گپت و گوَشتُن: ”او هُداوند! منی زندا بِرَکّێن.“
وتی تنگیان گۆن هُداوندا پِریاتُن کرت، آییا منا پَسّئو دات و آزات کرت.
وتی پرێشانیانی تها هُداوندُن تئوار جت و کُمک لۆٹگئے پریاتُن وتی هُدائے گوَرا بُرز کرت. آییا چه وتی پرستشگاها منی تئوار اِشکت و منی کُمک لۆٹگئے پریات آییئے گۆشان رَست.
منی اَرواها چه زَهم و شمشیرا برَکّێن و منی زندگیا چه کُچکانی زُلم و زۆراکیا.
منی دلئے سَکّی و سۆری باز اَنت، منا چه پرێشانیا برَکّێن.
اے مِسکینا تئوار پِر جت، هُداوندا آییئے تئوار اِشکت و چه سجّهێن سکّیان رَکّێنتی.
سکّی و سۆریانی رۆچا منا بلۆٹ، من ترا نجاتَ دئیان و تئو منا شان و شئوکتَ دئیئے.“
هُداوندا! وتی دێما گۆن من ترّێن و منی ساها برَکّێن، وتی مِهرئے سئوَبا منا نجات بدئے.
چیا که مُردگ ترا یات کرتَ نکننت، کئے اِنت که چه مُردگانی جهانا تئیی شُگرا بگیپت؟
بله هما مالیاتگیر دور اۆشتاتگاَت و آسمانی چارت هم نکرت. دستی وتی سێنَگا جت و پِریات کنانا گوَشتی: ’او هُدا! ترا منی سرا بَزّگ بات که گُنهکارے آن.‘
ایسّا و آییئے مُریدِش هم لۆٹتگاَتنت.