17 مُردَگ هُداوندا ننازێننت، نه آ مردم که رئونت و بێتئوارَ بنت.
”منی مرکا چِه سوتّے مان و کبرئے تها منی اێر رئوگا چۆنێن پایدگے؟ زانا، هاک ترا ستا دنت؟ جارَ جنت که تئو وپادار ائے؟
هُداوندا! مئیل که شرمندگ ببان، چیا که ترا تئوارُن پِر جتگ، بِلّ که شَرور سرجهل و شرمندگ ببنت و مُردگانی جهانا بێتئوار.
چیا که مُردگ ترا یات کرتَ نکننت، کئے اِنت که چه مُردگانی جهانا تئیی شُگرا بگیپت؟
چه نالگان دَم برتگان، هر شپ گندلان چه گرێوگا مێنان و تَهتا گۆن ارسان ترَّ کنان.