من وتی و تئیی نیامئے اَهد و پئیمانا اَبدمانێن اَهد و پئیمانے جۆڑَ کنان، گۆن تئو و گۆن تئیی آیۆکێن نَسل و پَدرێچا. من تئیی هُدا آن و چه تئو رند تئیی پُشپَدئے هُدا بان.
هُداوندئے اے لبز و کئول اێوَک و تهنا په شما نهاِنت، په شمئے چُکّ و اۆبادگ و آ دگه دورێن هَند و دَمگانی هما مردمان اِنت هم، که مئے هُداوندێن هُدا آیان وتی کِرّا تئوارَ کنت.“
شما نبیانی پُشپَد و هما اَهد و کئولئے میراسدار اێت که هُدایا گۆن شمئے پت و پیرُکان کرتگاَت، وهدے گۆن اِبراهێما گوَشتی: ’زمینئے سجّهێن کئوم و کَبیله چه تئیی نَسل و پُشپَدا برکتَ گرنت.‘
چه اِشان و رند، من چارت تَه بلاهێن مُچّیے که کَسّا هساب کرتَ نکرت. آ چه هر کئوم، کَبیله، راج و زبانا اَتنت و تَهت و گوَرانڈئے دێما اۆشتاتگاَتنت. آیان اسپێتێن پۆشاک گوَرا اَت و مَچّی پیشِّش دستا اَت.