3 مَشرِکا بگر تان مَگرِبا، هُداوندئے نام نازێنگ بات.
هُداوندا که ستا و سنائے لاهک اِنت تئوارَ کنان و چه وتی دژمنانَ رکّان.
او هُدا! تئیی نامئے پئیما، تئیی ستا زمینئے چارێن کُنڈان سرَ بیت. تئیی راستێن دست اَدل و راستیا پُرّ اِنت.
هما پُرواک، هُداوندێن هُدا هبرَ کنت و زمینا گوانکَ جنت، چه رۆدراتکا تان رۆنندا.
سجّهێن بادشاه، آییئے دێما سرا جَهل بکناتنت، سجّهێن کئوم آییئے هزمتا بکناتنت.
او هُداوند! تئیی جۆڑ کرتگێن سجّهێن کئومَ کاینت و ترا سُجدهَ کننت، تئیی ناما شان و شئوکتَ دئینت،
هپتمی پرێشتگا وتی کَرنا جَت. آسمانا بُرزێن تئوار اَتنت که گوَشگا اَتنت: ”دنیائے بادشاهی مئے هُداوند و آییئے مَسیهئے بادشاهی جۆڑ بوتگ و آ اَبد تان اَبد بادشاهیَ کنت.“