1 هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. بَهتاور اِنت هما که هُداوندئے تُرس آییئے دلا اِنت، هما که آییئے هُکمی سکّ باز دۆستَ بنت.
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. چه دلئے جُهلانکیا هُداوندئے شُگرا گران، نێکدلانی دیوانا، مُچّیئے نیاما.
هُداوندئے تُرس داناییئے بِندات اِنت. هما که آییئے رهبندانی رَندگیریا کننت، آیان شرّێن زانتکاریَ رسیت. تان اَبد ستا هماییئیگ اِنت.
چه تئیی پرمانانی منّگا انچۆ شادانَ بان که چه مزنێن گنجێا.
سکّی و سۆری منی سرا آتکگاَنت بله تئیی هُکم منی شادمانی اَنت.
چه تئیی هُکمان شادمانَ بان و تئیی هبرا نشمۆشان.
وتی هُکمانی راها منی رهشۆن بئے، که منی وشّی همِشانی تها اِنت.
تئیی شَریَت منا چۆن دۆست اِنت، سجّهێن رۆچا همِشیئے پِگرا آن.
بَهتاور هما اِنت که هُداوندئے تُرسی دلا اِنت و آییئے پرمانبرداریا گامَ جنت.
هرکَسا که هُدائے تُرس دلا اِنت، هُدا آییئے واهگان پورهَ کنت و آییئے پریاتان گۆشَ داریت و رَکّێنیتی.
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا، مئے هُداوندئے نازێنگ چۆن وشّ اِنت و آییئے ستا کنگ دلکشّ.
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. هُدایا آییئے پاکێن اَرشا ستا کنێت، آییئے زۆر و واکئے آسمانان.
او منی هُدا! اَرمانُن تئیی لۆٹ و واهگئے سَرجم کنگ اِنت، تئیی شَریَت منی دلا اِنت.“
جَنبۆگان چه هُدایا تُرسِت، پمێشکا هُدایا آیانی لۆگ آباد کرتنت.
آییئے مِهر و رهمت، هما سجّهێنانی پُشت در پُشتا مانیت که آییئے تُرسِش دلا هستاِنت.
وتی دِل و دَرونا، چه هُدائے شَریَتا شادان آن،
گُنهکارێن اِنسانئے پِگر و هئیالئے آسَر مَرک اِنت. بله آ پگر و هئیال که مهاری روهئے دستا اِنت آییئے آسَر، زِندمان و آسودگی اِنت.