2 هُداوندئے کار مزن اَنت، هرکَسئے دلا که نِشتگاَنت، آیانی سرا په شرّی پگرَ کننت.
او هُداوند! تئیی کار چینکدر باز اَنت، تئو، اے سجّهێن په هکمت اڈّ کرتگاَنت، زمین چه تئیی جۆڑ کرتگێنان پُرّ اِنت.
منی پگر و هئیال آییا پسُند باتنت که من آییئے بارگاها شادمانیَ کنان.
هرکَس که دانا اِنت، اے کاران بچاریت و هُداوندئے پُرمِهرێن کارانی سرا شَرّیا پِگر بکنت.
پهرێزکارانی تمبوانی تها سۆبێن بئیگ و شادمانیئے کوکّار اِنت: ”هُداوندئے راستێن دستا مزنێن کارے کرتگ.
تئیی شُگرا گِران که من چۆ وَشّ و زێبا جۆڑ بوتگان، تئیی کار هئیران کنۆک اَنت، من اِشیا شرَّ زانان.
کوَهنێن زمانگان یاتَ کنان تئیی سجّهێن کارانی سرا پِگرَ کنان، تئیی دستانی کرتگێن کارانی هئیالا کپان.
آییئے نشانی زبردست اَنت و مۆجزه، پُرزۆر. آییئے بادشاهی تان اَبد هستاِنت و هُکمرانیای نَسلانی نَسل برجاه.
آیان هُداپَجّاری پُراَرزش و اَلّمێن کارے نزانت و هُدایا هم آ، بێننگێن پِگر و هئیالانی تها یله کرتنت تان ناراهێن کارانی تها بکپنت.
گُنهکارێن اِنسانئے پِگر و هئیالئے آسَر مَرک اِنت. بله آ پگر و هئیال که مهاری روهئے دستا اِنت آییئے آسَر، زِندمان و آسودگی اِنت.
آیان هُدائے هِزمتکار موسّائے سئوت دپا اَت و گوَرانڈئے سئوت هم. گوَشگا اَتنت: ”تئیی کار مزن و هئیران کنۆک اَنت، او پُرواکێن هُداوندێن هُدا! تئیی راه په اَدل و راستی اَنت، او کئومانی بادشاه!