7 راها، چه کئورێا آپَ وارت و سۆبێنَ و سربُلندَ بیت.
چێا که نانئے بدلا پُرَ وران و هرچے که نۆشان، اَرسا پُرّ اَنت،
نون دژمنانی انگرّا سرپرازَ بان و گۆن شادمانیانی کوکّارا آییئے تمبوئے تها کُربانیگَ کنان، هُداوندا په سئوت و سازَ نازێنان.
بله تئو او هُداوند! وت منی چاگردا اِسپر ائے، منی شان و شئوکت ائے، منا سرپرازَ کنئے.
ایسّایا پَسّئو دات: ”شما نزانێت چے لۆٹگا اێت. بارێن، آ جاما که منَ نۆشان شما نۆشِتَ کنێت؟“ گوَشتِش: ”جی هئو، ما وارتیَ کنێن.“
دومی برا په دْوا کنگا شت و دْوایی کرت: ”او منی پت! اگن اے پیاله بے نۆشگا چه من ٹَگلێنگَ نبیت، گڑا هرچے که تئیی رزا اِنت هما ڈئولا ببیت.“
مَسیها په وتی شان و شئوکتئے رَسگا، اے سکّی و سۆری سگّگی نهاتنت؟“
ایسّایا گۆن پِتْرُسا گوَشت: ”وتی زَهما جُتکا کن! من آ پیالها نۆش مکنان که پتا منا داتگ؟“
مَسیهئے روه چه آیانی زبانا هبر کنان و گوَشان بوتگ که مَسیها چۆنێن سکّی سگّگی اِنت و رندا آییا چۆنێن مزنێن شان و شئوکتے رسیت. گڑا، آ مُدام همے جُهدا بوتگاَنت که بزاننت پاکێن روه کئیی بارئوا هبرا اِنت و اے کار کدێنَ بیت.