6 بدکارانی سرا اَنگَر و گۆکُرتَ گوارێنیت، آیانی جام و پیالهئے بَهر، سۆچاک و لوارێن گوات اِنت.
گڑا هُداوندا سُدوم و گُمورَهئے سرا آس و گۆکُرت گْوارێنت. اے آس و گۆکُرت چه هُداوندئے نێمگا، چه آسمانا رِتکنت.
وهدے چه ایسُّپئے پَرزۆنَگا آیانی بهرا دئیگا اَتنت، بِنیامینا چه آ دگران پنچ سری گێشتر رست. گۆن ایسُّپا شرابِش وارت و وشّێن وهدے گوازێنتِش.
هئورئے بدلا ترۆنگلی گْوارێنت، آس و بیر، آیانی سجّهێن سرزمینا.
او هُداوند! تئو منی گیشِّتگێن بَهرونڈ و جام ائے، تئو منی بَهرا شرّیئے سرا دارئے.
هُداوندا چه آسمانا گْرندِت و بُرزێن اَرشئے هُدایا چه تپتگێن سِنگ و آچشێن اَنگَران وتی تئوار سر دات.
بدکارئے رنج و اَزاب باز اَنت، بله هُداوندئے مِهر هماییئے چَپّ و چاگردا گیپت که هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.
چیا که هُدائے دستا جامے، چه پرجۆشێن شراب و تهلگا پُرّ اِنت. شرابا رێچیت و زمینئے سجّهێن بدکار آییا تان گُڈّی ترمپا ورنت.
بله آ رۆچا که لوت چه سُدومئے شهرا در آتک، هُدایا چه آسمانا آس و رۆکێن گۆکُرت گوارێنت و سُدومئے سجّهێن مردم گار و بێگواه کرتنت.
ایسّایا گۆن پِتْرُسا گوَشت: ”وتی زَهما جُتکا کن! من آ پیالها نۆش مکنان که پتا منا داتگ؟“