4 هُداوند وتی پاکێن پرستشگاها اِنت، هُداوندئے تَهت آسمانا اِنت. چمّی گِندگا اَنت، دیدگی انسانئے چُکّانَ آزماییت.
هُداوندا وتی بادشاهیئے تهت آسمانان برجاه داشتگ و آییئے بادشاهی سجّهێن هستیئے سرا هاکمیَ کنت.
کئے مئے هُداوندێن هُدائے ڈئولا اِنت؟ مئے هُدا بُرزاد، وتی بادشاهی تهتا نِشتگ.
او هُدا! منا بچکّاس و منی دلا بزان، منا بچکّاس و منی پرێشانیان دلگۆش کن.
هُداوند چه آسمانا بنی آدما چاریت تان بگندیت بارێن داناے هست که هُدائے شۆهازا اِنت.
وتی پرێشانیانی تها هُداوندُن تئوار جت و کُمک لۆٹگئے پریاتُن وتی هُدائے گوَرا بُرز کرت. آییا چه وتی پرستشگاها منی تئوار اِشکت و منی کُمک لۆٹگئے پریات آییئے گۆشان رَست.
هُداوند که آسمانا بادشاهیَ کنت کندیت و آیان مَسکرا کنت.
هُداوند چه آسمانا جهلادَ چاریت و سجّهێن بنی آدمانَ گندیت،
هُدایا نزانتگاَت؟ چیا که آ چه دلئے راز و اسراران سرپد اِنت.
آ گۆن وتی کدرتا تان اَبد بادشاهیَ کنت، چمّی گۆن کئومان اِنت. سرکش آییئے هلاپا پاد مئیاینت. اۆشت...
هُداوندا، که تَهتی سَهیونا اِنت، بنازێنێت، کئومانی نیاما آییئے کرتگێن کاران جار جنێت.
هرکَس که مزنێن پرستشگاهئے سئوگندا وارت، بزان پرستشگاه و آییئے جَهمنندئے سئوگندا وارت.
بله من شمارا گوَشان، هچبر سئوگند مئوَرێت، نه په آسمانا، چێا که هُدائے تَهت اِنت،
’هُداوندَ گوَشیت: ”آسمان منی تَهت اِنت و زمین منی پادانی چێرئے پَدَگ، شما په من چِه پئیمێن لۆگے اَڈّ کرتَ کنێت یا که منی آرامجاه کجا بیت؟
آ هُدائے هلاپا اۆشتیت و وتا چه هما سجّهێن چیزّان بالاتِرَ کنت که هُدائے نامِش پِر اِنت یا پَرستش کنگَ بنت. گُڈسرا وت هُدائے پرستشگاها نندیت و جارَ جنت که هُدا من آن.
هما دمانا هُدائے روه منی دلا پُترت و من دیست تَه اَرشا تَهتے اێر اِنت و یکّے تَهتئے سرا نِشتگ.