2 چێا که بدکار و پرێبکاران منی هلاپا وتی دپ پَچ کرتگ، گۆن درۆگبندێن زبانێا منی هلاپا گَپِّش جتَگ.
من چه اِبرانیانی مُلکا دُزّگ و اِدا آرگ بوتگان و اِدا هم من چُشێن کارے نکرتگ که اے سیَهچاتا دئور دئیگ ببان.“
وتی زبانا چۆ مارا تێزَ کننت و گرّمارئے زهرِش لُنٹانی چێرا اِنت. اۆشت...
چیا که بازێنێئے بُهتامان اِشکنگا آن، تُرس و دهشت چه هر گوَرا، گۆن یکدگرا پندلَ جۆڑێننت و په منی کُشگا مَندر و رپکَ سازنت.
درۆگبندێن لُنٹش چُپّ باتنت، که گۆن کِبر و اێر جنَگ پهرێزکارانی هلاپا په گُروناکی هبرَ کننت.
او پرێبکارێن زبان! هر بێران کنۆکێن هبرا دۆستَ دارئے.
درۆگێن گواه و شاهدِش آورت، آیان شاهدی دات و گوَشت: ”اے مرد هُدائے پاکێن لۆگ و شَریَتئے هلاپا، چه بد و ناراهێن هبر کنگا هچبر دستَ نکَشّیت.