43 هرکَس که دانا اِنت، اے کاران بچاریت و هُداوندئے پُرمِهرێن کارانی سرا شَرّیا پِگر بکنت.
پمێشکا که هُداوندئے کارانی پرواها نکننت، آییئے دَزهُنرئے کارانی هاترا ندارنت، آ اِشان تباهَ کنت و هچبر په رُست و رُدۆما نئیلیت.
آ کَس که شُگرگزاریئے کُربانیگا پێشَ کنت هما منا شان و شئوکتَ دنت، په وت راهے تئیارَ کنت و من آییا هما نجاتا پێشَ داران که چه منی نێمگا اِنت.“
سجّهێن بنی آدمَ تُرسنت، هُدائے کارا جارَ جننت و آییئے کارا په هۆش و سارَ چارنت.
پدا مردا منا گوَشت: ”متُرس، دانیال! هما ائولی رۆچا که تئو وتی دل په سرپد بئیگ و وتی هُدائے درگاها بێکِبر بئیگا داتگ، تئیی دْوا گۆش دارگ بوتگ و من تئیی هبرانی سئوبا آتکگان.
بازێنے وتا ساپ و بێپۆلِنگَ کنت و پَلگارگَ بیت، بله آ که بدکار اَنت وتی بدکاریا دێما برنت. هچّ بدکار سرپدَ نبیت بله دانا سرپدَ بنت.