31 هُداوندئے شُگرا بگراتنت، آییئے مِهر و په بنیآدما آییئے باکَمالێن کارانی سئوَبا.
هُداوندا بنازێن، او منی اَرواه! آییئے هچّ نێکیا مشمۆش،
هُداوندئے شُگرا بگراتنت، آییئے مِهر و په بنیآدما آییئے باکَمالێن کارانی سئوَبا
هُداوندئے شُگرا بگراتنت، آییئے مِهر و په بنیآدما آییئے باکَمالێن کارانی سئوَبا.
او هُدا! تئو منا چه کسانیا سۆج داتگ، مُدام تئیی اجبێن کارانی جارا جنان.
او هُداوند! تئیی کاران یاتَ کنان، تئیی اَجَبێن کاران که تئو پێشی زمانگان کرتگاَنت.
تئو هما هُدا ائے که اَجَبێن کارَ کنت. تئو وتی زۆر و واک سجّهێن کئومانی نیاما پێش داشتگ،
مردم وتی جندا دۆستَ دارنت، زردۆست، بَٹاکی، گروناک، زاه و بد کنۆک، پت و ماتئے ناپرمان، ناشُگر، ناپاک،
آیان هُدائے هِزمتکار موسّائے سئوت دپا اَت و گوَرانڈئے سئوت هم. گوَشگا اَتنت: ”تئیی کار مزن و هئیران کنۆک اَنت، او پُرواکێن هُداوندێن هُدا! تئیی راه په اَدل و راستی اَنت، او کئومانی بادشاه!