2 آییا بنازێنێت، آییا په سئوت بنازێنێت، آییئے سجّهێن باکَمالێن کارانی هبرا بکنێت.
منا، وتی رهبندانی راها سرپد کن و من تئیی باکَمالێن کارانی سرا پِگرَ کنان.
تئیی کرتگێن سجّهێن کارانی بارئوا پِگرَ کنان و تئیی کِردانی هئیالا بان.
او هُدا! تئیی راه پاک اِنت. کجام هُدا مئے هُدائے پئیما مزن بوتَ کنت؟
په هُداوندا نۆکێن سئوتے بجنێت، که اَجَبێن کاری کرتگ، آییئے راستێن دست و پاکێن باسکا سۆب و پیرۆزی کَٹّتگ.
په هُداوندا چنگ و ساز بجنێت، گۆن سازا سئوت بجنێت.
اگن باندا تئیی چُکّا چه تئو جُست کرت: ’اے کارا چێا کنگا ائے؟‘ تئو بگوَش: ’هُداوندا گۆن وتی دستئے زۆرا مارا چه مِسرا در کرت و آورت، چه هما مُلکا که اۆدا ما گُلام اَتێن.