32 هما که زمینا چاریت، زمینَ لرزیت، کۆهان که دستَ جَنت، دوتَّ بنت.
بِلَرز، او زمین! هُداوندئے بارگاها، آکوبئے هُدائے بارگاها.
هُداوند! آسمانا دِرّ و جهلاد بیا کۆهان دست جن که چه اِشان دوتّ در بیئیت.
مئے هُدا کئیت و بێتئوارَ نبیت، اێر برۆکێن آسے دێما اِنتی و ترُندێن گوات و لوڑے چاگردا.
آپان ترا دیست، او هُدا! آپان ترا دیست و لَرزِتنت، جُهلانکی دْرَهگا لگّتنت.
تئیی راه چه مزنێن دریایا گوَست و تئیی کِشک چه مزنێن آپان، بله تئیی پادانی پد گِندگ نبوتنت.
سینائے کۆه دوتّێا مان پۆشتگاَت، چێا که هُداوند آسێئے تها کۆهئے سرا اێر آتکگاَت و اے آسئے دوتّ چۆ کورَهئے دوتّا چِست اَتنت و سَرجمێن کۆه سکّ لرزگا اَت.
و آیان یکّ رندے پدا گوَشت: ”هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. اَبد تان اَبد چه کهبگا دوتّ چستَ بیت.“
رندا من بلاهێن اسپێتێن تَهتے دیست و هما هم که تَهتئے سرا نِشتگاَت. زمین و آسمان چه آییئے دێما تتکنت و په زمین و آسمانا هچّ جاگهے پَشت نکپت.