29 تئو که وتی دێما چێرَ دئیئے، اے پرێشانَ بنت و سرسرَ جننت، اِشانی ساها که پچَ گِرئے مرنت و هاکا پِرَ ترّنت.
گۆن هێدێن پێشانیگے وتی نگنا ورئے تان هما وهدا که هاکا پِرَ ترّئے، چێا که چه همِشیا زورگ بوتگئے. تئو هاکے ائے و پدا هاکا پِرَ ترّئے.“
اَرواهِش که درَ کئیت، زمینا پِرَ ترّنت و هما رۆچا آیانی سجّهێن شئور و هئیال گار و زئوالَ بنت.
او هُداوند! تئو منا چه وتی مِهر و رهمتا مُهرێن کۆهێئے پئیما اۆشتارێنتگاَت، بله وهدے وتی دێمِت چه من ترّێنت، تُرستُن.
انسانا پدا هاکئے چێرا برئے و گوَشئے: ”او انسانئے چُک! هاکا پِر تَرّ.“
آ په انسانئے هچّ چیزّا وازمند نهاِنت و هچکَس په آییا هِزمتے کرتَ نکنت، چێا که آ وت هرکَسا زِند و ساهَ بَکشیت و انسانئے اے دگه لۆٹ و گَرَزان هم سَرجمَ کنت.