من اَنگت چارگا اَتان که بادشاهی تَهت آرگ و اێر کنگ بوتنت و هما که چه زمانگان هستاِنت، آتک و نِشت. آییئے پۆشاک چۆ برپا و سرئے مود، پَژمئے ڈئولا اسپێت اَتنت. آییئے تَهت، آسئے بْرانزے اَت و تَهتئے چَهر وَرۆکێن پادَگ، رۆکێن آس اَتنت.
من وتی هُداوندێن هُدائے کِرّا دْوا کرت، گناه مَنِّتنت و گوَشت: ”او هُداوند! او مزن و باکمالێن هُدا! تئو هما هُدا ائے که وتی اَهد و کَرارا پورهَ کنئے و گۆن همایان مِهرَ کنئے که ترا دۆستَ دارنت و تئیی پَرمانانَ منّنت.