18 همایانی همراه که آییئے رهبندانی رَندگیریا کننت و آییئے هُکمانی منّگا نشمۆشنت.
اگن تئیی چُکّ، منی اَهد و کَرارئے سرا بۆشتنت و منی هما رهبندانی رندگیریا بکننت که منِش سۆجَ دئیان، گڑا تئیی اۆبادگ، تئیی بادشاهی تهتا نندنت، تان اَبد.“
هما که هُداوندئے اَهد و پئیمانئے سرا اۆشتنت، آییئے سجّهێن راه په آیان چه مِهر و وپایا سررێچ اَنت.
نون اگن شما په دلگۆش منی تئوارا گۆش بدارێت و منی اَهد و پئیمانئے پرمانبرداریا بکنێت، سجّهێن کئومانی تها شما منی هاسێن مال و مَتا بێت. بِلّ تُرے سجّهێن زمین منیگ اِنت،
موسّایا هۆن زرت، مهلوکئے سرا دْرَنزِت و گوَشتی: ”اے سجّهێن وانتگێن هبر هما اَهد و پئیمانئیگ اَنت که هُداوندا گۆن شما بستگ و اے همے اَهد و پئیمانئے هۆن اَنت.“
آیان درس و سَبکّ بدئیێت که منی سجّهێن هُکم و پرمانانی سرا کار بکننت. دلجم ببێت، من تان دنیائے هلاسیا، مُدام گۆن شما گۆن آن.“
آ، هر دوێن، هُدائے چمّ و نِزرا نێک و پهرێزکار اَتنت و هُداوندئے سجّهێن هُکم و رهبندانی سرا په بێمئیاری زِندِشَ گوازێنت.
پمێشکا، مُدام جُهدَ کنان که گۆن هُدا و سجّهێن مردمان منی جَبین و وجدان پاک و پَلگار ببیت.
براتان! دگه گپّے اِش اِنت، ما شمارا سۆج داتگ که وتی زِندا چۆن بگوازێنێت که هُدا چه شما وشّ و رزا ببیت و شما اَنچُش کنگا اێت هم. نون هُداوندێن ایسّائے ناما گۆن شما دَزبندیَ کنێن و گوَشێن که اے چیزّا رۆچ په رۆچ گێشتر بکنێت.