8 دژمن سجّهێن رۆچا منا شگانَ جننت، کَلاگَ بندنت و نالتَ کننت.
آ دگه کئوم په چے شۆرشَ کننت و راج چیا مُپت و ناهودگێن پندلَ سازنت؟
دژمن په بدواهی منی بارئوا گوَشنت: ”کدێنَ مریت و نامی گارَ بیت؟“
چه دژمنانی تئوار و چه بدکارانی کوکّاران بێتاگت و هئیران آن. چیا که ناهکّا منا رنجێننت و گۆن هِژمے منی دژمنیا کننت.
سُبکّی و بےاِزّتیان منی دل پرۆشتگ و در منتگان، رهمئے ودارا اتان و دستا نکپت، گَموارێئے شۆهازا اتان و نرَسِت.
گوَستگێن وهدانی هئیالا کپان، کوَهنێن اَهد و باریگانی.
او هُداوند! تئیی دژمنان منی سرا ریشکند کرتگ و هَمُک گاما تئیی رۆگن پِر مُشتگێنِش کَلاگ بستگ.
شَریَتئے زانۆگر و پَریسی سکّ زَهر گپتنت و وتمانوتا شئور و سَلاهِش کرت که گۆن ایسّایا چے بکننت.
باز رَندا سجّهێن کَنیسَهانی تها، من آ په کُپر کنگا هُجّ کرتگاَنت. منا بدواهی و کێنگا اَنچُش گنۆک کرتگاَت که په آیانی آزار رسێنگا، ڈنّی شهران هم شتگاَتان.
گۆن اِسْتیپانئے هبرانی اِشکنگا، آ سکّ زهر گپتنت و په آییا دنتان گَدرۆشگا لگّتنت.
چێا که مَسیه هم وتی وَشنۆدیئے پدا نهاَت، اَنچُش که نِبشته اِنت: ”تئیی رَد و بد کنۆکانی رَد و بد، منی سرا کپتگاَنت.“