2 منی سکّی و سۆریئے رۆچا وتی دێما چه من چێر مدئے. وتی دلگۆشا گۆن من کن، وهدے ترا تئوارَ کنان، زوتّ پَسّئو بدئے.
تئو که وتی دێما چێرَ دئیئے، اے پرێشانَ بنت و سرسرَ جننت، اِشانی ساها که پچَ گِرئے مرنت و هاکا پِرَ ترّنت.
او هُداوند! تان کدێن؟ بارێن منا تان اَبدَ شمۆشئے؟ تان کدێن وتی دێما چه من پناهَ کنئے و پۆشێنئے؟
هُداوند! منا زوتّ پَسّئو دئے، منی روها دَم برتگ، وتی دێما چه من چێر مدئے، که همایانی پئیما بان که کَلّ و کبرا کپنت.
او هُداوند! منی برهکّێن پریاتان بِشکن و نالگانُن گۆش دار، دْوایانُن بِشکن، که چه بێریاێن دپ و لُنٹان درَ کاینت.
بله تئو، او هُداوند! دور مبئے. او منی زۆر و تئوکل! په منی کُمکا اِشتاپ کن.
دێما چه من چێر مدئے، وتی هزمتکارا گۆن هِژم پِر مترّێن، تئو که منی مَدَتکار بوتگئے. او منی رَکّێنۆکێن هُدا! منا دئور مدئے و یله مکن.
وتی دلگۆشا گۆن من بدار و منا زوتّ برَکّێن. په من پناهئے تلارے بئے و په منی رَکّێنگا مُهرێن کلاتے.
او هُداوند! مهربانی کن و منا برَکّێن. هُداوندا! زوتّ په منی مَدَتا بیا.
دێما چه وتی هزمتکارا مپۆشێن، په منی مَدَتا اشتاپ کن که سکّ تَنگ آتکگان.
او هُدا! زوتّ کن و منا برَکّێن. او هُداوند! په منی مَدَتا اشتاپ کن.
په وتی اَدلا منا برَکّێن و بچُٹّێن، دلگۆشا گۆن من کن و منا برَکّێن.
ماه و سال گوَستنت و همے نیاما مِسرئے بادشاه مُرت. اِسراییلی چه وتی گُلامیا نالَگ و پِریاتا اَتنت. آیانی اے نالَگ و پِریات بُرزاد شت و هُدایا سر بوتنت.
هُدایا آیانی نالَگ اِشکتنت و وتی هما اَهد و پئیمانئے ترانَگا کپت که گۆن اِبراهێم و اِساک و آکوبا بَستگاَتی.