1 مِهر و اَدلئے سئوتا جنان، ترا نازێنان، او هُداوند!
تئیی مزنێن شَرّیانی کِسّهانَ کارنت و تئیی اَدلئے سئوتا جننت.
او هُدا! او منی رَکّێنۆکێن هُدا! منا چه هۆن و کۆشئے گناها برَکّێن و زبانُن تئیی اَدل و راستیا نازێنیت.
هُداوندئے مِهرا تان اَبدَ نازێنان چه وتی زبانا، تئیی وپاداریئے کِسّها سجّهێن نسلان سرَ کنان.
بامگواهان تئیی مِهر و شپان تئیی وپاداریئے جارئے جَنَگ،
سَهیون اِشکُنت و شادهیَ کنت و یَهودیَهئے جنک گَل اَنت چه تئیی دادرسیا، او هُداوند!
نون هُدائے مهربانی و تْرندیا بچار، تْرندی په همایان اِنت که کپتگاَنت و مهربانی په تئو اِنت، اگن آییئے مهربانیانی ساهگا بمانئے. اگن نه، تئو هم گُڈّگَ بئے.