1 او سجّهێن زمین! په هُداوندا شادمانیئے گوانکا بجن.
تئیی شان و شئوکتا نازێنان، او منی هُدا! او بادشاه! تئیی ناما سَتا کنان، اَبد تان اَبد.
او پهرێزکاران! هُداوندئے بارگاها شادهی کنێت و شادان ببێت. او سجّهێن نێکدلان! شادهیئے گوانکا بُرز کنێت.
او سجّهێن کئومان! چاپ بجنێت. گۆن شادمانیئے بُرزێن سئوتان دێم په هُدایا کوکّار کنێت.
هُدا شادمانیئے کوکّارانی نیاما بُرزاد شتگ، هُداوند سُرنائے تئوارئے نیاما.
او زمینئے سجّهێن مردمان! په هُدایا شادهیئے گوانکا بجنێت.
زمینئے سجّهێن مردم ترا سُجدهَ کننت و ترا نازێننت. هئو! تئیی ناما ساڑاینت.“ اۆشت...
کئوم شادهی کناتنت و شادمانیئے گوانکا بجناتنت، چیا که تئو کئومانی سرا په اِنساپ دادرسیَ کنئے و جهانئے کئومانی رهشۆنَ بئے. اۆشت...
او جهانئے مُلکان! په هُدایا سئوت بجنێت، هُداوندا گۆن سئوتا بنازێنێت، اۆشت...،
او سجّهێن زمین! په هُداوندا شادمانیئے کوکّارا بُرز کن. کوکّار کنێت، په شادهی سئوت بجنێت، بنازێنێت.
وهدے ایسّا زئیتونئے کۆهئے اێرکپئے نزّیکّا رَست، آییئے مریدانی مُچّیا په اے سجّهێن اَجِکّایی و مۆجزهان که آیان دیستگاَتنت، په گَل و شادهی و گۆن بُرزێن تئوارے، هُدا سَتا کرت و گوَشت:
پدا گوَشگ بوتگ: ”او دَرکئومان! گۆن آییئے کئوما شادهی کنێت.“