4 بدکار مان وتی کِبر و گُروناکیا گوَشیت: ”هُدا در گێتکَ نکنت“، آییئے سجّهێن پگر و هئیال اِش اِنت که ”هُداے نێست“.
هُداوندا دیست که انسانئے رَدکاری زمینئے سرا سکّ باز اَنت و سجّهێن دل و هئیالِش مُدام گۆن بدیا اِنت و بَسّ.
گار و گُمسارَ کنان هماییا که وتی همساهگئے باپُشتا هبرَ کنت. هچّ پُرکبرێن چمّ و گروناکێن دلێئے اۆپارا نکنان.
چیا که تئو بێکِبرانَ رَکّێنئے، بله پُرکبر و گُروناکان چمجَهلَ کنئے.
تئو گوَشتگ: ”منی چِهرگئے شۆهازا ببئے.“ دلَ گوَشیت: ”هُداوندا! تئیی چِهرگئے شۆهازا آن.“
گناه، بدکارا مان آییئے دلئے جُهلانکیا گوانکَ جنت، آییئے چمّان هُداتُرسی نێست.
نادان وتی دلا گوَشیت: ”هُداے نێست.“ اے پَلیتّ اَنت و کارِش بَژناک، نێککارے نێست.
گوَشنت: ”هُدا چِه پئیما زانت؟ بُرزێن اَرشئے هُدایا اے ڈئولێن زانتکاری هست؟“
بله پِرئونا گوَشت: ”یَهوِه کئے اِنت که من آییئے گپّا گۆش بداران و بنی اِسراییلا رئوگا بِلّان؟ من یَهوِها نزانان و بنی اِسراییلا رئوگا نئیلان.“
چُش که بدێن پِگر و هئیال، بێننگی، دُزّی، هۆن و کۆش، زِنا،
چه وتی اے بدکاریا تئوبه کن و چه هُداوندا دْوا بلۆٹ، بلکێن هُدا تئیی دلئے اے سِلّێن هئیالا ببَکشیت.
هرچُنت که هُدااِشَ زانت، بله هُدایی اِزّتِشَ ندات و شُگرِشَ نگپت. اِشیئے بدلا، وتی ناهودگێن پِگر و هئیالانی تها گُمراه بوتنت و آیانی ناسرپدێن دل تهاریا پۆشِت.
آیان هُداپَجّاری پُراَرزش و اَلّمێن کارے نزانت و هُدایا هم آ، بێننگێن پِگر و هئیالانی تها یله کرتنت تان ناراهێن کارانی تها بکپنت.