17 او هُداوند! تئو بزّگانی واهگان گۆشَ دارئے، آیان دلبڈیَ دئیئے و هبرانِش اِشکنئے.
آ بزّگانی دْوایان گۆشَ داریت و چه آیانی پریاتان نادلگۆشَ نبیت.
هرکَسا که هُدائے تُرس دلا اِنت، هُدا آییئے واهگان پورهَ کنت و آییئے پریاتان گۆشَ داریت و رَکّێنیتی.
هُداوندئے چمّ گۆن پهرێزکاران اِنت و گۆشی هم په آیانی پریاتان پَچ.
چه هُداوندا شادمان بئے که آ تئیی دلئے مرادا پورهَ کنت.
چیا که آ که هۆنانی بێرگیر اِنت، اِشان یاتَ کنت زُلم دیستگێنانی پِریاتانَ نشمۆشیت.
بله هاجتمند هروهد شمۆشگَ نبنت و زُلم دیستگێنانی اُمێت تان اَبد بربادَ نبیت.
”بَهتاور اَنت هما که آیانی روه وار و بَزّگ اِنت، چێا که آسمانی بادشاهی همایانیگ اِنت.
همے پئیما روه مئے نِزۆریانی تها مارا کُمکَّ کنت، چێا که ما نزانێن چۆن و په کجام چیزّان دْوا بکنێن، بله روهئے جِند گۆن اَنچێن نالگان په ما نیامجیگِریَ کنت که لبزِش بئیان کرتَ نکنت.
هُداوندئے بارگاها، بێکِبر و دربێش ببێت و هُداوند شمارا بُرز و سرپرازَ کنت.
بله رهمتے که آ مارا بَکشیت، بێهساب گێشتر اِنت. پمێشکا پاکێن کتابَ گوَشیت: هُدا پُرکِبر و گُروناکێن مردمانی هِلاپا مُهرَ اۆشتیت، بله بێکِبر و دربێشێن مردمانی سرا وتی رهمتانَ گوارێنیت.
چێا که هُداوندئے چمّ، نێک و پهرێزکارێن مردمان سکّ اِنت و گۆشی گۆن همایانی دْوایا. بله هُداوند وتی دێما چه بدکِردێن مردمانَ تَرّێنیت.“
او وَرنایان! اَنچُش شما هم وتی مسترێنانی پرمانبَرداریا بکنێت و گۆن یکدومیا بێکِبر و دربێش ببێت، چێا که ”هُدا پُرکِبر و گُروناکێن مردمانی هلاپا مُهرَ اۆشتیت، بله بێکِبر و دربێشێن مردمانی سرا وتی رهمتانَ گوارێنیت.“