14 بله اَلبت تئو گندئے. سَکّی و سۆریانَ گندئے، تان کار و اِهتیارا وتی دستا بدارئے. بزّگ و بێچارگ وتا تئیی سپردگَ کننت، چۆرئوانی مَدَت کنۆک تئو ائے.
هُدایا چُکّئے تئوار اِشکت و هُدائے پرێشتگا چه آسمانا هاجِر گوانک جت و گوَشت: ”هاجِر! ترا چے بوتگ؟ متُرس. چُکّ هما جاگها که اێر اِنت، هُدایا آییئے تئوار چه همۆدا اِشکتگ.
گوَشتی: ’سرا چست کن و بچار، رمگئے بُزانی راێنۆکێن سجّهێن پاچِن ٹِکّ و ٹَگارێن اَنت. من دیستگ که لابانا گۆن تئو چے کرتگ.
هُداوند درامدانی نِگهپانیا کنت و چۆرئو و جنۆزامانی هئیالا داریت، بله بدکارانی راها چَپّ و چۆٹَ کنت.
چه من دور مبئے، چیا که سکّی و سۆری نزّیک اِنت و کَسّے په کُمکا نێست.
منا دژمنانی دستا ندئیئے و منی پادان پْراه و شایگانێن جاگهے اێرَ کنئے.
او هُداوند! تئو اے دیستگ، چُپّ و بێتئوار مبئے. هُداوندا! چه من دور مبئے.
وتی پرێشانیان په هُدایا بِلّ، که آ تئیی دارۆک اِنت، آ هچبر پهرێزکاران کپگا نئیلیت.
هُدا وتی پاکێن بارگاها چۆرئوانی پت اِنت و جنۆزامانی دادرس.
هُدا بێکَسان په لۆگ و جاهَ کنت و بندیگان، آزات و آباد، بله سرکش، هُشکێن زمینێا نندۆکَ بنت.
هُدایا اِسراییلی دیستنت و آیانی سرا بَزّگی بوت.
چه جنۆزام یا چۆرئوێئے مجبوریا ناجائِزێن پائدگ چِست مکن.
اگن تئو وتی همساهگئے چادِر په زمانَت وتی کرّا اێر کرت، گڑا چه رۆنندا پێسر پِری تَرّێن.
من پمێشکا سَکّی و سۆری سگّگا آن، بله شرمندگ نهآن چێا که زانان من کئیی سرا ایمان آورتگ و دلجم آن که آییا اے واک و توان هست که تان وتی آیگئے رۆچا هما امانتئے نگهپانیا بکنت که منا داتگی.
پمێشکا، آ که گۆن هُدائے رزایا سکّی و سۆریانی تها کپتگاَنت، وتا مئے جۆڑ کنۆکئے سپرده بکننت که وپادار اِنت و نێکێن کار کنان ببنت.
وتی سجّهێن گَم و پرێشانیان هماییئے سرا یله کنێت، پرچا که آییا شمئے هئیال گوَر اِنت.