12 او هُداوند! پاد آ. او هُدا! وتی دستا شهار. بزّگێنان مشمۆش.
او هُداوند! تان کدێن؟ بارێن منا تان اَبدَ شمۆشئے؟ تان کدێن وتی دێما چه من پناهَ کنئے و پۆشێنئے؟
او هُداوند! جاه جَن، اِشانی دێما در آ و زمینا بجنِش، گۆن وتی زَهما منا چه بدکاران برَکّێن.
وتی مِهرئے اَجَبَّتیا پێش بدار! تئو همایانَ رکێنئے که چه وتی دژمنان تئیی گوَرا مئیار و باهۆٹَ بنت.
او هُداوند! پاد آ. او منی هُدا! منا برَکّێن. تئو ائے که منی دژمنانی دێما شهماتَ جنئے و بدکارانی دپ و دنتانانَ پرۆشئے.
او هُداوند! گۆن وتی هِژما جاه بجن و منی دژمنانی گَزبئے دێما پاد آ! آگاه بئے، او منی هُدا! تئو ائے که دادرسیئے جارِت جتگ!
وتی کپۆتا رسترانی وراک مکن و ستم دیستگێن کئومئے زندا تان اَبد مشمۆش.
هُدایا مهربان بئیگ شمُشتگ و وتی رهمتی هِژمئے تها بند کرتگ؟“ اۆشت...
چیا که آ که هۆنانی بێرگیر اِنت، اِشان یاتَ کنت زُلم دیستگێنانی پِریاتانَ نشمۆشیت.
او هُداوند! منی سرا رهم کن، هما آزاران که چه دژمنانی دستا منا رسنت بچار، تئو که چه مرکئے دروازگان منا سرپرازَ کنئے،
او هُداوند! پاد آ و مئیل که انسان بالادست ببیت، بِلّ که تئیی درگاها کئومانی شئور و هُکم بُرّگ ببیت.
پاد آ، او زمینئے دادرس! پُرکِبر و گُروناکان سزا دئے.