22 سجّهێن پَلگارتگێن برات و گهار شمارا سلامَ کننت، هاس کئیسَرئے لۆگئے مردم.
اگن اێوکا وتی براتان دْرۆت و دْرَهبات بگوَشێت، گڑا چه دگران شمئے شرتری چے اِنت؟ زانا، آ هُداناباورێن درکئوم هم اَنچُشَ نکننت؟
آ گێشتر په اِشیا گَمیگ اَتنت که پولُسا گوَشتگاَت: ”شما پدا منا نگندێت.“ گڑا تان بۆجیگا رسێنتِش.
هَنّانیایا پَسّئو دات: ”او هُداوند! من چه بازێنێا اِشکتگ که اورشَلیما، شاوولا تئیی باوَرمند باز آزار داتگاَنت.
گۆن پاکێن چُکّگان، یکدومیا دْرۆت و درهبات بگوَشێت. مَسیهئے سجّهێن کلیسا په شما سلام دێمَ دئینت.
کلاتئے سجّهێن نِگهپان و اے دگه مردم سهیگ بوتنت که من په مَسیهئیگی بندیگ کنگ بوتگان.
چه هما بانُکێن گهارئے نێمگا شما سجّهێنان دْرۆت و دْرَهبات سر بات که بابِلئے شهرا اِنت و گۆن شما هۆر گچێن کنگ بوتگ. چه منی چُکّ، مَرکاسئے نێمگا هم شمارا دْرۆت و دْرَهبات سر بات.
اُمێتوار آن که په همے زوتّان ترا بگندان و دێم په دێم گپّ و تْران بکنێن.