10 که هرکَس ایسّائے ناما کۆنڈان بکپیت، آسمانا هم، زمینئے سرا هم و زمینئے چێرا هم،
مُلکئے نائِبئے اَرّابَها سواری کرت. مردمان جار جت که ایسُّپئے دێما کۆنڈان بکپێت. پِرئونا ایسُّپ سجّهێن مِسرئے مستر کرت.
بیاێت، سرا جَهلَ کنێن و سُجدهَ کنێن، وتی اَڈّ کنۆکێن هُداوندئے بارگاها کۆنڈانَ کپێن،
اَنچُش که یونُس تان سئے رۆچ و سئے شپا ٹوهێن ماهیگئے لاپا اَت، همے پئیما انسانئے چُکّ تان سئے رۆچ و سئے شپا زمینئے لاپا بیت.
چه ڈَنگر و کُنٹگان تاجے جۆڑێنت و آییئے سرا اێر کرت، لَٹّے راستێن دستا دات و په کَلاگ و ریشکند، آییئے دێما کۆنڈان کپتنت و گوَشتِش: ”سلام و درۆت، او یَهودیانی بادشاه!“
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”آسمان و زمینئے سجّهێن زۆر و واک منی دستا دئیگ بوتگ.
بله هُدائے پَسّئو په آییا چے اَت؟ ”من په وت هپت هزار مردم اِشتگ که بَهَلئے دێما کۆنڈان نکپتگاَنت.“
دریایا وتی لاپئے مُردگ در کرتنت و مرک و مُردگانی جهانا هم وتی تۆکئے مُردگ در کرتنت و هر یکّے وتی کرتگێن کارانی هسابا دادرسی کنگ بوت.
گڑا بیست و چارێن کماش تَهتئے سرا نِشتگێنئے دێما کپنت و هماییا نازێننت که اَبد تان اَبد زِندگ اِنت، وتی تاجان تَهتئے دێما اێرَ کننت و گوَشنت:
بله هچکَس نێستاَت، نه آسمانا، نه زمینئے سرا و نه زمینئے چێرا، که اے تومارا پَچ کرت بکنت و اِشیئے تها بچاریت.