4 وتی هر دْوائے تها، مُدام گۆن شادمانیا په شما سجّهێنان دْوا کنان،
آ، شپ و رۆچ کبرستان و کۆهان نِشتگاَت، کوکّار و چیهالیَ جت و وتا گۆن ڈۆک و سِنگا ٹَپّیگیَ کرت.
همے پئیما من شمارا گوَشان، اگن یکّ گُنهکارے چه وتی گناهان تئوبه بکنت و هُدائے راها بیئیت، هُدائے پرێشتگانی بارگاها جشن و شادهی گِرگَ بیت.“
من شمارا گوَشان، همے ڈئولا په یکّ پشۆمانێن گُنهکارێا آسمانا مزنێن جشنے گِرگَ بیت، بله په نئود و نُه پهرێزکارا که آیان پشۆمانی درکار نهاِنت چُشێن جشنے گِرگَ نبیت.
هما هُدا که من په جان و دل، گۆن آییئے چُکّئے وشّێن مِستاگئے سر کنگا آییئے هِزمتا کنان، وت شاهد اِنت که وتی دْوایانی تها مُدام شمارا یاتَ کنان.
گڑا تِپاک ببێت، بێگَرَزێن مِهرێئے واهُند ببێت، اَرواها یکّ ببێت، همپِگر ببێت و اے پئیما منی شادمانیا سَرجم و کامِل بکنێت.
چێا که هما پئیما که من شمارا باز رندا گوَشتگ و انّون گۆن ارسیگێن چمّے گوَشان، بازێنے مَسیهئے سلیبئے دُژمنیا کنت.
پمێشکا، هُداوندئے راها مُهر بۆشتێت. منی دُردانَگێن براتان! من په شمئے دیدارا هدۆناک آن. منی دُردانَگان! شما منی شادمانی و تاج اێت.
ما هر وهدا وتی دْوایانی تها شمئے ناما گرێن و مُدام په شما سجّهێنان هُدائے شُگرا گرێن.
منی بْرات! منا تئیی مِهرانی سئوَبا مزنێن وَشّی و دلبَڈّیے رستگ، چێا که تئو پلگارتگێنانی دل، آرام و تاهیر داتگ.
گَل و شادان بوتان وهدے زانتُن تئیی لهتێن چُکّ، راستیئے سرا زِندَ گوازێنیت، هما ڈئولا که پتا مارا هُکم کرتگ.