25 نون که من اے هبرا دلجم آن، زانان که زندگَ مانان و شما سجّهێنانی همراهَ بان که شما وتی ایمانا دێمرئوی بکنێت و شادمان ببێت.
هُدایا چه وتی پاکیا هبر کرت: ”شِکێما گۆن شادهی بهرَ کنان و سوکّۆتئے دَرَگا کِساسَ کنان.
بله من په تئو دْوا کرت تان تئیی باور و ایمان زئوال مبیت. گڑا، وهدے پِر ترّت و پدا منی راها آتکئے، وتی براتانی دستا بگر و دِلبڈّی بدئے.“
وهدے آ اۆدا رَست و هُدائے رهمتی دیست، گَل بوت و مردمی دِلبڈّی داتنت که په دل هُداوندئے وپادار و مَنّۆک ببنت.
مریدِش سر و سۆج کرت و دِلبڈّی داتنت که وتی باوَرا مُهر بدارنت. گوَشتِش: ”ما، گۆن بازێن سکّی و سۆریانی سَگّگا هُدائے بادشاهیا شتَ کنێن.“
نونَ زانان، من که هُدائے بادشاهیئے وشّێن مِستاگ په شما آورتگ و رسێنتگ، چه شما هچکَس پدا منا نگندیت.
اُمێتئے هُدا که شما آییئے سرا باور کرتگ، شمئے دلا چه شادهی و سُهل و آرامیا پُرّ کنات، تان گۆن پاکێن روهئے واک و زۆرا چه اُمێتا سررێچ ببێت.
منا بَسّ هما کارانی بارئوا هبر کنگئے تَهْم و جُریت هستاِنت که مَسیها چه منی دستا، بزان چه منی هبر و کاران، کرتگاَنت تان دَرکئوم پَرمانبردار ببنت.
منَ زانان که وهدے شمئے کِرّا بیایان، گۆن مَسیهئے سَرجمێن برکتانَ کایان.
چه ایسّا مَسیهئے راها، اے رهمتئے دروازگ هم په ما پَچ کنگ بوتگ و انّون رهمتانی ساهگا اۆشتاتگێن، وتی اے اُمێتئے سرا گَل و شادهی هم کنێن که هُدائے شان و شئوکتا شریکدارَ بێن.
بله په شمئیگی شَرتر اِش اِنت که زندگ بمانان.
من دلجم آن که هُداوند راهے پچَ کنت و منی جند هم زوتَّ کئیت.
و دگه گپّے، په من جاگهئے بند و بستا هم بکن، چێا که منا اُمێت اِنت که تئیی دْوایانی برکتا آزاتَ بان و تئیی کرّا کایان.
شما مَسیه هچبر ندیستگ، اَنگت آییا دۆستَ دارێت. انّون هم شما آییا نگندێت، بله آییئے سرا باوَرۆ هست و هچّ لبزے شمئے پُرشئوکتێن وشّیا درشان کرتَ نکنت،