20 هئو منی برات، منَ لۆٹان که په هُداوندئیگی چه تئو پائِدگے بگران. په مَسیهئیگی منی دلا اے آرام و تاهیرا بدئے.
هُدا شاهد اِنت که من شما سَجّهێنان اَنچۆ دۆستَ داران که ایسّا مَسیه شمارا دۆستَ داریت و منا په شما سکّ زهیرَ کنت.
پمێشکا، هُداوندئے راها مُهر بۆشتێت. منی دُردانَگێن براتان! من په شمئے دیدارا هدۆناک آن. منی دُردانَگان! شما منی شادمانی و تاج اێت.
من آییا په تئو پِر تَرّێنَگا آن، بزان وتی دلا په تئو رئوان دئیگا آن.
منی بْرات! منا تئیی مِهرانی سئوَبا مزنێن وَشّی و دلبَڈّیے رستگ، چێا که تئو پلگارتگێنانی دل، آرام و تاهیر داتگ.
اگن کَسێا دنیایی مال و مِلکتے ببیت و براتێا مهتاج بگندیت بله په آییا بَزّگی مبیت، گڑا هُدائے مِهر چِه پئیما چُشێن مردمێئے دلا جاگهَ کنت؟
هچّ چیزّ منا چه اِشیا گێشتر شادانَ نکنت که بِشکنان منی چُکّ راستیئے سرا زِندَ گوازێننت.