10 من گۆن تئو اۆنِسیموسئے بارئوا دَزبندیَ کنان که ایمانئے هسابا منی چُکّ اِنت و بندیگیئے وهدان منا رستگ،
چه رُمبئے نیاما، مردێا پَسّئو دات: ”استاد! من وتی بچکّ تئیی گوَرا آورتگ. آ هبر کرتَ نکنت، چێا که یکّ گُنگێن روهێئے اَسیر و بندیگ اِنت.
او براتان! منی دَزبندی گۆن شما اِش اِنت که گۆن هُدائے رَهمتانی چارگا، وتی جِسم و جانا چۆ زِندگێن کُربانیگێا پێش بکنێت که پاک و پَلگار اِنت و هُدایا پَسُندَ بیت. اے شمئے روهانیێن پرستش اِنت.
منی چُکّان! من پدا په شما چِلّگی دردان آن، تان هما وهدا که پکّا زاهر ببیت که مَسیه شمئے دل و درونا نِشتگ.
په تیموتاووسا، که ایمانئے هسابا منی هکّیگێن چُکّ اِنت. چه هُداێن پت و مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے نێمگا ترا رهمت و رهم و اێمنی سر بات.
په تیتوسا که منی و آییئے ایمان یکّ اِنت و ایمانئے هسابا منی هکّیگێن چُکّ اِنت. ترا چه هداێن پت و مئے رکّێنۆکێن ایسّا مَسیهئے نێمگا رهمت و اێمنی سر بات.
هما که پێسرا ترا هچّ پائدگی ندات، بله نون په تئو و په من، دوێنان پائدَگمَند اِنت.
نون که من په وشّێن مستاگا بندیگ آن، من لۆٹت که آییا وتی کِرّا بداران که تئیی جاگها آ منی هِزمتا بکنت.
هچّ چیزّ منا چه اِشیا گێشتر شادانَ نکنت که بِشکنان منی چُکّ راستیئے سرا زِندَ گوازێننت.