47 اگن تئیی چمّے ترا دێم په گناها ببارت، آییا در کن. چێا که گۆن دوێن چمّان دۆزها کپگئے بدلا، شرتر همِش اِنت که گۆن یکّ چمّے هُدائے بادشاهیا بپُترئے،
نون جنێنا چارِت که آ درچکئے بر گوَشئے په ورگا وشّ و گِندگا زێبا اِنت و په زانتکار بئیگا دِلواه. گڑا آییا چه درچکئے بَران زُرت و وارت و وتی مردارا هم داتی، که همراه اَتی. مردا هم وارت.
منی چمّان چه بےاَرزشێن چیزّان دور بدار، منا وتی راهان زندگ بدار.
اگن تئیی چمّ ترا دێم په گناها ببارت، آییا هم در کن و دئور دئے، چێا که گۆن دوێن چمّان دۆزهئے آسا کپگئے بدلا، په تئو شرتر همِش اِنت که گۆن یکّ چمّێا نمیرانێن زِندئے واهند ببئے.
بله من شمارا گوَشان، هرکَس وتی براتئے سرا زَهرَ گیپت، آ هم هَکدیوانئے دێما مئیاریگ کنگَ بیت. کَسے که وتی براتا زاه و زَکَت بکنت، هَکدیوانا مئیاریگ کنگَ بیت، کَسے که وتی براتا ’هۆڑ‘ و ’اَهمکَ‘ گوَشیت، دۆزهئے آسئے سِزاوارَ بیت.
اگن تئیی دستے ترا دێم په گناها ببارت، آییا بُرّ. چێا که گۆن دوێن دستان دۆزهئے دائِمی آسا کپگئے بدلا، شرتر همِش اِنت که گۆن یکّ دستے، نمیرانێن زِندئے واهند ببئے.
”آ که لۆٹیت منی مرید ببیت، اگن چه وتی پت و مات، جَن و چُکّ، برات و گهاران و چه وتی جندئے ساها هم سر مگوَزیت، منی مرید بوتَ نکنت.
ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”ترا راستێنَ گوَشان، تان کَسے دوبَر پێدا مبیت، هُدائے بادشاهیا دیستَ نکنت.“
ایسّایا پَسّئو دات: ”ترا راستێنَ گوَشان، تانکه کَسے چه آپ و روها پێدا مبیت، هُدائے بادشاهیا پاد اێر کرتَ نکنت.
شمئے آ شادمانی نون کُجا شُتگ؟ چێا که من گواهی داتَ کنان که اگن شمئے وَسا بوتێن، شما وتی چمّ هم کَشّتگ و منا داتگاَتنت.