یوهَنّایا گۆن ایسّایا گوَشت: ”استاد! ما یکّ مردے دیست که گۆن تئیی نامئے گِرگا، چه مردمان پلیتێن روه درَ کنت، بله ما آ مَکَن و مَنَه کرت، چێا که آ چه ما نهاَت.“
گڑا چے؟ تُرے په بدنیّتی مَسیهئے جارا بجننت یا په دل و سِتک، بله هر وڑا مَسیهئے جار وَه جنَگ بئیگا اِنت و من چه اے کارا شادان آن. هئو، مُدام شادمانیَ کنان