17 چه رُمبئے نیاما، مردێا پَسّئو دات: ”استاد! من وتی بچکّ تئیی گوَرا آورتگ. آ هبر کرتَ نکنت، چێا که یکّ گُنگێن روهێئے اَسیر و بندیگ اِنت.
هما وهدا مردمان ایسّائے گوَرا یکّ جِنّی گنۆکے آورت. آ، کۆر و گُنگ اَت. ایسّایا دْراه کرت و آ گِندگ و هبر کنگا لگّت.
”او واجه! ترا منی بچکّئے سرا بَزّگ بات، آییا مِرْگیئے نادْراهی گۆن اِنت و سکّ اَزاب و بَزّگیَ کنت، بازێن برے آسا کپیت و باز برا آپا.
آیانی رئوگا رَند، یکّ مردے ایسّائے کِرّا آورتِش که جِنّێا گپتگاَت و گُنگ اَت.
یکّ رۆچے، مردمان وتی کَسانێن چُکّ، ایسّائے کِرّا آورتنت که وتی دستا آیانی سرا بمُشیت، بله مریدان نِهرّ و هَکَّل داتنت.
گۆن آییا دَزبندیای کرت که ”منی جنکّ مَرکیگ اِنت. بیا و وتی دستا آییئے سرا اێر مُش، تانکه دْراه ببیت و زندگ بمانیت.“
اے جنێن یونانیے اَت و سوریَهئے دَمگ پینیکیَها پێدا بوتگاَت. آییا ایسّا مِنَّت و دَزبندی کرت که جِنّا چه جنکّا در بکنت.
آییا جُست کرت: ”شما گۆن اِشان چے بارئوا دَپجاک کنگا اێت؟“
وهدے جِنّ آییا گیپت، زمینا دئوریَ دنت، دپی کَپ و گَجَّ بیت، دنتانَ درُشیت و کُنٹ و هُشکَ بیت. من گۆن تئیی مریدان گوَشت که اِشیئے جِنّا بکَسّێت، بله آیان در کرت نکرت.“
وهدے ایسّایا دیست مهلوک چه هر نێمگا تچان آییئے کِرّا پێداک اِنت، جِنّی هَکَّل دات و گوَشتی: ”او کَرّ و لِلّێن جِنّ! اے بچکّا یله دئے و پدا هچبر اِشیئے جسم و جانا مپُتر.“
یکّ بَرے، ایسّا چه یکّێا جِنّے در کنگا اَت که آییا اے مرد گُنگ کرتگاَت. وهدے جِنّ در آتک، گُنگێن مرد هبر کنگا لَگت و سجّهێن مردم هئیران بوتنت.
چه مردمانی نیاما یکّ مردمێا کوکّار کنانا گوَشت: ”او استاد! گۆن تئو دَزبندیَ کنان که ترا منی بچکّئے سرا بَزّگ ببیت، آ منی یکّێن چُکّ اِنت.
وهدے آ سَهیگ بوت که ایسّا چه یَهودیَها جَلیلا آتکگ، آییئے کِرّا آتک و دَزبندیای کرت که کَپَرناهوما بیا و منی نادْراهێن چُکّا برَکّێن که مِرگی اِنت.