21 ایسّایا گوَشت: ”گڑا په چے اَنگت منی هبران سَرکِچَ نئوَرێت؟“
سرپد بێت، او کئومئے نازانتان! او جاهلان! کدێن آکِلَ بێت؟
چێا که آیان اَنگت نگنئے مۆجزه سَرکِچ نئوارتگاَت، دلِش سکّ و سِنگ اَت.
ایسّایا چه دلا آه و گینسارتے کَشّت و گوَشتی: ”اے زمانگئے مردم، چێا آسمانی نشانیَ لۆٹنت؟ باور کنێت که آیان هچّ نشانیے دئیگَ نبیت.“
ایسّایا زانت و گوَشتی: ”چیا جێڑگا اێت که ’گۆن ما نان نێست‘؟ اَنگتَ نزانێت و سرپد نبوتگێت، شمئے دل اینکدر سکّ و سِنگ اَنت؟
وهدے ایسّا گۆن وتی مریدان بئیتسئیدایا سر بوت، یکّ کۆرێن مردے آییئے کِرّا آورتِش و دَزبندیاِش کرت که ”وتی دستا اِشیئے سرا پِر مُش.“
ایسّایا گوَشت: ”او بێباورێن نَسل و پَدرێچ! من تان کدێنا گۆن شما بمانان و بسگّان؟ چُکّا منی کِرّا بیارێت!“
ایسّایا گوَشت: ”او پیلیپُس! اینچُک وهد اِنت که من گۆن شما گۆن آن و تئو اَنگت منا نزانئے؟ هرکَسا که منا دیستگ، منی پتی هم دیستگ. گڑا تئو چۆنَ گوَشئے که پتا مارا پێش بدار؟