12 ایسّایا چه دلا آه و گینسارتے کَشّت و گوَشتی: ”اے زمانگئے مردم، چێا آسمانی نشانیَ لۆٹنت؟ باور کنێت که آیان هچّ نشانیے دئیگَ نبیت.“
گڑا لهتێن پَریسی و شَریَتئے زانۆگرا گۆن آییا گوَشت: ”او استاد! ما چه تئو نشانیے گِندگَ لۆٹێن.“
شِرّ و زِنهکارێن نَسل و پَدرێچ نشانیَ لۆٹیت، بله آیان یونُس نبیئے نشانیا اَبێد، دگه هچّ نشانیے دئیگَ نبیت.“ رَندا ایسّایا آ یله داتنت و شت.
ایسّایا په زَهر چارتنت، چێا که چه آیانی سِنگدلیا سکّ پَدَرد بوت. گۆن آ مردا گوَشتی: ”دستا شهار دئے!“ آییا دست شهار دات و دستی وشّ و دْراه بوت.
ایسّا، چه آیانی ناباوریا هئیران اَت. رَندا، ایسّایا اے دگه مێتگ و آبادیان ترّ و گردَ کرت و مردمی سَبکَّ داتنت.
آسمانئے نێمگا چارتی، آه و گینسارتے کَشّت و گوَشتی: ”اِفَّتَه!“ (بزان ”پَچ بئے!“)
گڑا ایسّایا آ اِشتنت، بۆجیگا سوار بوت و دێم په گوَرمئے دومی نێمگا شت.
ایسّایا گوَشت: ”او بێباورێن نَسل و پَدرێچ! من تان کدێنا گۆن شما بمانان و بسگّان؟ چُکّا منی کِرّا بیارێت!“
وهدے ایسّا اورشَلیما نزّیکّ بوت و شهری دیست، گْرێتی و