7 آ مُپتا منا پرستشَ کننت و مردمانی جۆڑێنتگێن راه و رَهبندان سۆجَ دئینت.
آ مُپتا منا پرستشَ کننت و مردمانی جۆڑێنتگێن راه و رَهبندان سۆجَ دئینت.“
وهدے دْوا کنێت، گڑا درکئومێن مردمانی ڈئولا مُپت و ناهودگێن هبران لێس و پِلّێس مکنێت، آ هئیالَ کننت که چه لێس و پِلّێسا آیانی دْوا گۆش دارگَ بیت.
چه بێسرێن اَڑ و کُڑان و مُپتێن سر و بُن کنگان و چه دپجاک و شَریَتئے بارئوا جنگ و جێڑهان وتا دور بدار، چێا که اے بێمانا و بێپائدگێن گپّ اَنت.
آ کَس که وتا هُدادۆستے زانت بله وتی زبانئے مَهارا داشتَ نکنت، وتا رَدَ دنت و گلاێنیت و آییئے ”هُدادۆستیا“ پائدگے نێست.
او نادان! په بێکِردێن باوَرمندیئے بێبَر و بێسَمَریا دَلیل و نشانیَ لۆٹئے؟
من په هرکَسا که اے کتابئے پێشگۆییئے لَبزان اِشکنگا اِنت، شاهدیَ دئیان که اگن کَسے اِشانی تها چیزّے گێش بکنت، هُدا آییئے سرا هما آزاران گێشَ کنت که اے کتابئے تها نبشته اَنت.