37 مردم باز هئیران اَتنت و گۆن یکدومیا گوَشتِش: ”اے چۆنێن اَجَبێن نێکێن کارَ کنت، کَرّانی گۆشان پَچَ کنت و لِلّانی زبانا هم بۆجیت.“
هُدایا وتی سجّهێن جۆڑ کرتگێن چیزّ چارتنت. دیستی که اے کار سکّ شَرّ بوت. شپ گوَست و سُهب بوت. اے شَشُمی رۆچ اَت.
تئیی شُگرا گِران که من چۆ وَشّ و زێبا جۆڑ بوتگان، تئیی کار هئیران کنۆک اَنت، من اِشیا شرَّ زانان.
آیانی رئوگا رَند، یکّ مردے ایسّائے کِرّا آورتِش که جِنّێا گپتگاَت و گُنگ اَت.
مردمان په هئیرانی وتمانوتا گوَشت: ”اے چۆنێن هبرے؟ گوَشئے نۆکێن تالیمے، گۆن چُشێن واک و اِهتیارے که جِنّان هم هُکمَ دنت و جِنّ هم آییئے هبرا مَنّنت.“
گڑا مرد سجّهێنانی دێما پاد آتک، وتی نِپادی زرتنت و ڈنّا شت. سجّهێن مردم هئیران بوتنت، هُدااِش ستا کرت و ساڑات و گوَشتِش: ”ما چُشێن کار هچبر ندیستگاَت.“
آیان سکّ تُرست و وتمانوتا گوَشتِش: ”اے چۆنێن مردمے که گوات و چئول هم اِشیئے هُکما مَنّنت؟“
جنکّ هما دمانا پاد آتک و تَرّگا لگِّت. اُمری دوازده سال اَت. آ مردم که گۆن اَتنت سکّ هئیران بوتنت.
گڑا گۆن آیان یکجاه بوت و بۆجیگا نِشت، گوات هم کپت و آرام بوت. مرید هئیران و هَبَکَّه منتنت،
ایسّایا، مردم باز کَڈّن کرتنت که گۆن هچکَسا اے بارئوا هچّ مگوَشنت، بله همینچُک که آییا په هبر نکنگا کَڈّن کرت، مردمان هبر همینکدر گێشتر تالان کرت.
هما رۆچان، یکّ بَرے پدا ایسّائے گوَرا مردمانی مزنێن رُمبے یکجاه بوت. آیان وَرد و وراک گۆن نهاَت. پمێشکا، آییا وتی مرید لۆٹتنت و گوَشتی:
مئے سِزا بَرهَکّ اِنت، چێا که مئے کرتگێن کارانی آسر اِنت. بله اے مردا هچّ مئیارے نکرتگ.“
وهدے مردمان پولُسئے اے کار دیست، لیکاوونیَهئے گالوارا گوَشتِش: ”اے هُدا اَنت که بنیآدمئے شِکل و دْرۆشما په ما اێر آتکگاَنت.“