22 لالچ و تَماه، بَدواهی، مَندْر، وئیلانکی، هَسَدّ، کُپر، تَکبّر و اَهمکی.
بدکار مان وتی کِبر و گُروناکیا گوَشیت: ”هُدا در گێتکَ نکنت“، آییئے سجّهێن پگر و هئیال اِش اِنت که ”هُداے نێست“.
منی دلا دێم په وتی پرمانان بتَرّێن، منی نپ و سوتّانی کَٹّگئے بدلا.
زانا، من وتی زَرّانی مستر وت نهآن، هر ڈئولا که لۆٹان گۆن وتی زَرّان هما ڈئول بکنان؟ یا که تئیی چمّ منی دسپَچیا دیستَ نکنت؟‘
بله اگن تئیی چمّ ناجۆڑ اِنت، گڑا تئیی سجّهێن جِسم و جان تهارَ بیت. نون اگن تئیی جِسم و جانئے رُژن وت تهاریے ببیت، گڑا آ تهاری چۆنێن مزنێن تهاریے بیت.
چُش که بدێن پِگر و هئیال، بێننگی، دُزّی، هۆن و کۆش، زِنا،
اے سجّهێن بَدی، چه مردمئے درونا سرچمّگَ گرنت و مردما سِلّ و ناپاکَ کننت.“
هُدا لۆٹیت شما گۆن وتی شَرّێن کِرد و کاران اَهمکێن مردمانی ناسرپدێن هبرانی دێما بدارێت.
او وَرنایان! اَنچُش شما هم وتی مسترێنانی پرمانبَرداریا بکنێت و گۆن یکدومیا بێکِبر و دربێش ببێت، چێا که ”هُدا پُرکِبر و گُروناکێن مردمانی هلاپا مُهرَ اۆشتیت، بله بێکِبر و دربێشێن مردمانی سرا وتی رهمتانَ گوارێنیت.“