20 پدا گێش کنانا گوَشتی: ”آ چیزّ که مردما سِلّ و ناپاکَ کنت، چه آییئے دل و درونا چستَ بیت و آییا ناپاکَ کنت،
وهدے چه آیان یکّے منی دیدارا کئیت دوزبانی هبرَ کنت و دلا بدیَ رۆدێنیت، ڈنّا که درَ کپیت، وتی دلئے هبرا کنت.
بله هرچے که چه دپا درَ کئیت، بێها چه دلا پادَ کئیت و همے چیزّ انسانا ناپاکَ کنت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”پاکێن کتابا نبیسگ بوتگ: ’مردم تهنا په نان زندگَ نبیت، چه هُدائے زبانئے سجّهێن هبرانی مَنّگا زندگَ بیت.‘“
چیزّے که مردمئے لاپا رئوت آییا سِلّ و ناپاکَ نکنت، بله چیزّے که چه دلا درَ کئیت، مردما ناپاکَ کنت.
چُش که بدێن پِگر و هئیال، بێننگی، دُزّی، هۆن و کۆش، زِنا،
اے سجّهێن بَدی، چه مردمئے درونا سرچمّگَ گرنت و مردما سِلّ و ناپاکَ کننت.“
زبان هم یکّ اَنچێن آسے که مئے جسم و جانئے رگ و بندانی تها سِلّیانی دنیاے. مردما پَهک سِلّ و آلودگَ کنت و آییئے درُستیگێن زِندا آسَ جنت. زبان وت آسے که چه دۆزهئے آسا رۆک بوتگ.
شمئے نیاما، جنْگ و دَپجاک چه کجا ودیَ بنت؟ چه شمئے جندئے هما تَماه و واهگان نهاَنت که شمئے رگ و بندانی تها جنْگا اَنت؟