37 بله ایسّایا گوَشت: ”شما وت آیان وراک بدئیێت.“ مریدان درّاێنت: ”گڑا ما برئوێن و دو سَد دینارئے نگن بگرێن و اشان بدئیێن که بوَرنت؟“
بله ایسّایا گوَشت: ”آیان رئوگئے زلورت نێست، شما وت آیان وراک بدئیێت.“
بله وهدے آ گُلام ڈنّا در آتک، وتی همکارێن گُلامی دیست که آییئے سد دینارئے وامدار اَت، دَستی گُٹّا سکّ داتنت و گوَشتی: ’منی وامان بدئے.‘
مردمان بگوَش تان اے کِرّ و گوَرانی مێتگ و بازاران برئونت و په وت وَرد و وراک بگرنت.“
آییا جُست گپت: ”شمارا چُنت نان گۆن؟ برئوێت بچارێت.“ آیان پَٹّت و پدا آتک و گوَشتِش: ”مئے کِرّا پنچ نگن و دو ماهیگ هست.“
ایسّایا گوَشت: ”مردێا دو وامدار هستاَت، یکّے پنچ سد دینار و دومی پنجاه دینارے وامدار اَت،
بله ایسّایا گوَشت: ”شما وت اِشان وراک بدئیێت.“ آیان پَسّئو دات: ”مئے کِرّا پنچ نگن و دو ماهیگا گێشتر چیزّے نێست، بله هئو، اگن برئوێن په اے سجّهێن مردمان وراک په بها بگرێن.“