34 وهدے ایسّا چه بۆجیگا اێر کپت و مردمانی مزنێن مُچّیای دیست، آیانی سرا بَزّگی بوت، چێا که آ بێشپانکێن پَسانی ڈئولا اَتنت. گڑا آیان بازێن چیزّێئے تالیم دئیگا لَگّت.
ایسّا که چه بۆجیگا اێر کپت و مردمانی مزنێن مُچّیای دیست، آیانی سرا بَزّگی بوت و سجّهێن نادْراهی دْراه کرتنت.
ایسّایا وتی مرید لۆٹت و گوَشتنت: ”منا اے مردمانی سرا بَزّگَ بیت، سئے رۆچ اِنت منی کِرّا اَنت و نون په ورگا هچِّش نێست. گۆن شدیگێن لاپا اِشان رُکست کنگَ نلۆٹان، چۆ مبیت که راها بتُسنت و بکپنت.“
آییا که مردمانی مُچّی دیستنت آیانی سرا بَزّگی بوت، چێا که آ بێشپانکێن پسانی ڈئولا، پرێشان و بێوس اَتنت.
رئوگئے وهدا، بازێن مردمێا آ دیستنت و پَجّاهِش آورتنت و مردم چه سجّهێن شهران پئیادکا هما جاگها شتنت و چه ایسّا و مریدان پێسر اۆدا سر بوتنت.
رۆنِندا، مرید آتکنت و گوَشتِش: ”نون بێوهد اِنت و اے گِستاێن جاگهے.
هما رۆچان، یکّ بَرے پدا ایسّائے گوَرا مردمانی مزنێن رُمبے یکجاه بوت. آیان وَرد و وراک گۆن نهاَت. پمێشکا، آییا وتی مرید لۆٹتنت و گوَشتی:
”منا اے مردمانی سرا بَزّگَ بیت. سئے رۆچ اِنت منی کِرّا اَنت و نون په ورگا هچِّش نێست.
بله وهدے مردم سَهیگ بوتنت، آییئے رَندا راه گپتنت. ایسّایا آ وشّاتک کرتنت، هُدائے بادشاهیئے بارئوا سر و سۆج داتنت و نادْراهێن مردم هم وشّ و دْراه کرتنت.