22 هما وهدا، هیرودیائے جنکّ مجلسا آتک، ناچ و سُهبتی گپت و هیرودیس و آییئے مهمانی وَشدل کرتنت. بادشاها چه گَلا گۆن جنکّا گوَشت: ”هرچے تئیی دلَ لۆٹیت بگوَش، من ترا دئیان.“
وهدے بِلشازَرا شرابئے تام چشت، هُکمی دات که هما تلاه و نُگرهێن دَرپ آرگ ببنت که آییئے پیرُک نِبوکَدنِزَرا چه اورشَلیمئے مزنێن پرستشگاها، چه هُدائے لۆگا آورتگاَتنت تانکه بادشاه، آییئے میر و مهتِر، آییئے جَن و سُریَت اِشانی تها بنۆشنت.
’ما په شما نَل و کَلَم ساز کرت، بله شما ناچ و سُهبت نگپت، ما په شما مۆتک آورت، بله شما اَرسے نرێتک.‘
چُش اَت که هیرودیسا هیرودیائے سئوَبا که پێسرا آییئے برات پیلیپُسئے جَن اَت، یَهیا گراێنتگ و بَندیجاها بند کرتگاَت.
هیرودیسئے سالگِره بوت و هیرودیائے جِنکا مهمانانی دێما ناچ و سُهبت گپت. هیرودیس باز وَشدل بوت،